Hoe Nederland bijna een Grand Prix aan de andere kant van de wereld kreeg: het verhaal van de 1985 Curaçao Grand Prix
Wat een beeld: palmbomen, blauwe zee en het geluid van brullende racewagens midden in Willemstad. Nederland stond in de jaren '80 op het punt Formule 1-geschiedenis te schrijven, niet op Zandvoort, maar aan de andere kant van de wereld – op Curaçao! We doken in het fascinerende, bijna vergeten verhaal van de Grand Prix die nooit Formule 1 werd, maar wel het ultieme autosportavontuur van het Koninkrijk betekende.
Willemstad als racehoofdstad
In 1985 stond men in de Nederlandse autosport op een kruispunt. Zandvoort, steevast het toneel van snelle bolides en oranjezeeën, kon na financiële ellende geen Formule 1-races meer organiseren. Maar de droom om een Nederlandse Grand Prix te behouden laaide op. Dit gebeurde op een plek waar je het niet verwacht: Curaçao. Het eiland, bekend van zijn tropische vibes en de felblauwe likeur, had de juiste ingrediënten dankzij de olie-industrie en de fanatieke Paul Wederfoort. Hij was een ware race-ambassadeur ter plekke. Deze kerel had namelijk al menig drag race op het eiland uit de grond gestampt. Nu wilde hij hogerop.
Samen met manager Jean Robert van Hutten werd vijf jaar lang aan het plan gesleuteld: een heuse Grand Prix, dwars door Willemstad. Die ambitie was geen natte droom. Sterker nog, goede oude Bernie Ecclestone – toen al de grote baas achter F1 – zag brood in een tropisch zijspoor. Curaçao lag gunstig in het mondiale netwerk van het koninkrijk. De banden met Nederland boden politiek voordeel. Er was een serieuze lobby en toegang tot internationale autosportbemoeienis.
Tropisch spektakel en technische nachtmerries
Op 13 oktober 1985 was het zover. Het was geen Formule 1, maar wel Formule 3000, een klasse waar je als coureur serieus aan je cv werkte. Dit is vergelijkbaar met de huidige Formule 2. De straten van Willemstad werden omgetoverd tot een circuit dat je met recht de “Monaco van het Caribisch gebied” mag noemen. Het circuit was krap en bochtig. Het was listig vanwege zand en zoute zeelucht, wat het asfalt extra glad maakte. Lokale roddel: zandkorrels vlogen je om de oren in de bochten. De auto’s moesten tegen corrosie kunnen en de teams hadden hun handen vol met problemen. Zulke problemen kom je op een doorsnee circuit in Europa niet snel tegen.
Grote namen uit de F3000 – Christian Danner, John Nielsen en Claudio Langes – stonden aan de start. Danner ging er vandoor met de overwinning. Maar het hele evenement voelde als een mix van feest, chaos, en pure autosportpassie. Je zag adrenaline en nervositeit in de pitstraat. Zelfs coureurs die normaal nooit naar hun zonnebrand grijpen, klagen. Tropische hitte is toch echt wat anders dan Spa-Francorchamps in de regen.
Politieke spelletjesen mislukte dromen
De Curaçao Grand Prix was spectaculair, maar eenmalig. Lange politieke discussies, financiële sores en onenigheid met de Koninklijke Nederlandsche Automobiel Club gooiden roet in het eten. De droom van Bernie viel uit elkaar door geknoei rondom vergunningen, geld en verantwoordelijkheden. Curaçao bleef daarna nog even op de reservebank van Ecclestone staan. Maar een echte oproep naar het grote werk kwam nooit. Voor nu moeten we het doen met de beelden van de ene Formula 3000 race van destijds.
Lees ook
